Kerstmis komt eraan. Je kan niet meer ontkomen aan alle kersthits op de radio, de tearjerkerige reclames over gescheiden ouders samen rond de kerstboom op televisie en gelukkig nog wel een paar ouderwetse kerstkaarten in de brievenbus. Of je nu met je hele familie aan het kerstdiner zit of alleen rondtrekt door China of helemaal geen kerst viert omdat je moslim bent, het kerstfeest laat zich niet negeren.

Ik zie deze dagen als een tijd van verstilling en verwondering. Alsof de wereld even onder een vergrootglas komt te liggen, met alle mooie en alle lastige kanten. We zingen over vrede op aarde en we mogen er even heilig in geloven.

Mijn eigen kerstdagen zijn flink gevuld, met de kinderen, een kerstpreek en veel familie. We zitten hard te bedenken hoe we teckel Dante als een beleefde gast in zijn mand kunnen laten liggen. Bijna zou de verwondering erbij in schieten. Ik neem me voor om op kerstavond een extra kaars aan te steken als teken van licht dat schijnt in de duisternis en die elke dag opnieuw te laten branden tot ver in het Nieuwe Jaar.

Als alles duister is ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft